Whales and Waves

Onze bajesbedden zijn onverwacht goed bevallen. Luidruchtige pubers, plee op de gang, geen airco, lamp met een touwtje aan het plafond. Lekker simpel, legerachtig.. Keilekker geslapen. We zijn d'r geen van beiden uit geweest en dat wil heel wat zeggen.

Met fris geslapen oogjes naar de overkant van de straat. Hadden we gisteren al gespot, "Berkeley Perk Café". Een gezellig, huiskamerachtig, klein tentje om snel en goedkoop, Amerikaans te ontbijten. We hadden niet veel tijd want moesten op tijd in de haven zijn om aan boord te gaan van de whale-watch-boot. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Tijdens het ontbijt braaf onze anti-kots pillen in genomen. De zee zou toch nog wel ruig zijn, was ons gezegd.

Vier keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen. We konden aan boord van de Asteria. Vanaf dat we op de loopplank stonden totdat het anker werd gelicht, is er wel 5 keer omgeroepen dat het een ruige trip zou worden, met golven van 2,5 meter hoog dus elke 11 seconden een mega duik.....slik... En dat als je dacht daar niet tegen te kunnen NU! het juiste moment was om nog van boord te gaan..... Ok..... Waarom moeten ze dat nou 5 keer herhalen?? Er liep ook iemand kots zakjes uit te delen...Dus Karen en ik nog maar een pilletje erin getikt en braaf een Sultanaatje er achteraan geduwd....slok water....Onszelf buiten op het dek genesteld.....ogen op de horizon..... Komt goed!!

Na een ruige rit van ruim anderhalf uur, waarbij niet iedereen het droog heeft gehouden, waren we bijna weer in Provincetown. We konden het zien liggen in de verte. Het voedingsgebied van de walvissen. Dus grootste kans van slagen. We varen mee op een onderzoeksboot met een vrouwelijke schipper en 2 jonge vrouwelijke marine biologen in opleiding. Ze vertelden ons de hele reis veel over de walvissen en het onderzoek dat wordt gedaan vanuit het New England Aquarium. Dat deze walvis-watch-tochten er voor zorgen dat zij hun onderzoeken kunnen doen. Dus het mes snijdt aan twee kanten.

Uiteindelijk werd de boot stil gelegd. Op verschillende plaatsen zagen we een spuit water omhoog komen. Daaraan zag je dat er een walvis zwom. Een paar seconden later kwam er dan een groot, donker wezen het water uit glijden om dan weer langzaam in de golven te verdwijnen. Mooi uiteinde van de staart als laatste. Alsof hij of zij naar je zwaaide. Prachtig om te zien. Elke keer als de staart omhoog kwam en weer verdween hoorde je "aahhhhh" op de boot. Erg mooi!! We hebben daar zeker anderhalf uur rondgedobberd. Soms achter een spuit aan. Geduldig wachtend en elke keer weer beloond. Op een gegeven moment zelfs 3 walvissen in formatie zwemmend en spuitend.... Grande Finale...
Gelukkig was de terugweg minder heftig. De wind was wat gaan liggen en de golven minder hoog. Zeebenen hebben we... we hebben het overleefd..nergens last van gehad...waar zeuren ze over...?!
Na deze indrukwekkende ervaring hebben we al zuchtend in de zon een heel stuk door Boston heen geslenterd en rond gelummeld. Ergens een kleine snack voor lunch omdat het uiteindelijk toch al wel laat in de middag was. Er valt vast nog heel veel meer te zien in Boston maar merken dat we na de afgelopen 2 weken even lekker niks willen. Morgen nog het Freedom trail lopen, dan onze spullen pakken die we in deze hostel mogen wegzetten en dan om 6 uur in de avond richting het vliegveld.
Vanavond hebben we onze laatste avond in de USA uiteraard afgesloten in een Mexicaans restaurant met Enchilada's en Margarita's.